یاس

در زمان دفاع مقدس ـ هنگامی که شعله‏های تجاوز استکبار جهانی به کشور ما روزبه‏روز زبانه می‏کشید و امام بسیجیان، شرکت در جبهه را واجب و جنگ را در رأس همه امور می‏دانستند ـ هزاران نفر از جوانان مخلص بسیحی در پادگان‏ها به آموزش نظامی اشتغال داشتند. گرچه جبهه‏های نبرد، تشنة حضور این جوانان بود اما در یک محاسبة عقلانی، معطل نگهداشتن این جوانان در پادگان و طی دوره‏های آموزشی فشرده، از حضور ابتدایی آن‏ها در جبهه، بهتر تشخیص داده ‏شده بود. زیرا گذران این دورة آموزشی، کارآیی نیروها را بالا می‏بَرد و یک سرباز ضعیف را که دانش و توان دفاع از خود را ندارد، تبدیل به نیروی توانمندی می‏کند که بسیار مؤثر و مفید است.

امروز نیز گرچه صحنة نبرد فرهنگی نیرو می‏طلبد اما بیش از آن که به سیاهی لشکر و سربازان ناتوان محتاج باشد به نیروهای مقتدری نیاز دارد که در مدیریت این نبرد سنگین فعالانه حضور یابند و عملیات بزرگ فرهنگی را بر مدار معارف اسلامی تدبیر و اداره نمایند. از این ‏رو نیاز گستردة جامعه به حضور فرهنگی طلبه در شرایط کنونی، بهانة موجهی برای کنارگذاشتن تحصیل دانش دین نیست.