یاس

محرمی دیگر از راه رسید؛

خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا

همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم

حمد خدای را که جوهره « درد عاشق نشود به ز مداوای حکیم» را در خمیره آدم نهاد و از راز « تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من» را آرزویش ساخت.

حسین، نامی به بلندای تاریخ و چراغی در جاده های تاریک است. حسین، ترجمان فنای فی الله و نردبان سیرالی الله است. حسین، کامل ترین تصویر از غلیان شور و احساس است. حسین، نهایت عقل و تدبیر و تصمیم و اقدام است. حسین، نازدانه ای است که جایش بر دوش پیامبر و خوابش بر سینه شکسته زهرای اطهر، و لب هایش بوسه گاه احمد و حیدر است. حسین، معنای کامل حیات است« ان الحیاه عقیده و جهاد»، حسین، حسین است « ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»، به درستی که حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است…